[:el]Τις τελευταίες ημέρες διαβάζω τοποθετήσεις, άρθρα φίλων σχετικά με τη διοργάνωση αθλητικών αγώνων. Η πανδημία έχει ανατρέψει εκτός από την καθημερινότητά μας όλα τα αθλητικά γεγονότα και θα έλεγα αναμενόμενο.
Ωστόσο, υπάρχουν φωνές που επιμένουν στη διοργάνωση αγώνων έχοντας επιχειρήματα όπως το να μην αδρανήσει το δρομικό κίνημα ή να βοηθηθεί η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, ενισχύοντας επαγγελματικούς κλάδους που σχετίζονται με τον αθλητισμό, προφέροντας παράλληλα τη χαρά της συμμετοχής στους δρομείς.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Όταν προέχει η διασφάλιση της δημόσιας υγείας, δεν χωρούν εγωισμοί.
Οφείλουμε όλοι να λάβουμε υπόψη την ηθική διάσταση που γεννά μια τέτοια κατάσταση και να προφυλάξουμε εμείς οι ίδιοι οι διοργανωτές, πρώτοι από όλους:
- τις κοινωνίες,
- τα χωριά,
- τους αθλητές, και φυσικά και
- τα ίδια τα μέλη της διοργάνωσης.
Ποιο θα είναι το όφελος στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, όταν υπάρχει μία γενικότερη αίσθηση κοινωνικού περιορισμού και από τις δύο πλευρές με τον κίνδυνο του ιού να πλανάται; Ποια η χαρά της συμμετοχής σε έναν «αποστειρωμένο» αγώνα και κατά την άποψη μου «ακρωτηριασμένο» που δεν θα μπορεί να προσφέρει τα συναισθήματα, την αγωνιστικότητα, τη λαχτάρα, την εμπειρία στον αθλητή; Θα μοιάζει μάλλον περισσότερο με στρατολόγηση σε έναν απρόσωπο και βουβό αγώνα δρόμου χωρίς νικητή και χωρίς σκοπό.
Θεωρώ ότι είναι η στιγμή που θα πρέπει να δείξουμε όλοι μαζί τον απαιτούμενο σεβασμό και την αλληλεγγύη σε μια κοινωνία που παλεύει να σταθεί όρθια. Είναι η στιγμή για υπομονή και σωστή διαχείριση για να μπορέσουμε όλοι μαζί να ξαναβρεθούμε στους αγαπημένους μας αγώνες, στα μέρη που αγαπήσαμε.
Εν κατακλείδι, η ακύρωση αγώνων δεν θα πρέπει να λειτουργεί ανασταλτικά για κανέναν.
Ίσα ίσα, που μπορεί να αποτελέσει μια καλή ευκαιρία να αντιληφθούν όλοι ότι η δια βίου άσκηση και η προσπάθεια για εξέλιξη, δεν θα πρέπει απαραίτητα να είναι άμεσα συνδεδεμένη με οποιονδήποτε αγώνα…
Βασίλης Τζουμάκας
My Adventure – Event Organizer Pro[:]
